“BİZ” DİYEBİLMENİN GÜCÜ…
Kemal KILIÇDAROĞLU – CHP 7. Genel Başkanı
Dostlarım,
Bu kadim topraklar üzerinde yaşayan ve bin yılların bilgeliği ile yoğrulmuş olan herkes bilir: En güçlü yanımız, en hoş günlerimizde “biz” diyebilmek, en güç vakitlerimizde “biz” olabilmektir… Tarih bu kenetlenmeye tekraren şahitlik etmiştir. Bugün, “biz” olabilmenin gücüne muhtaç olduğumuz, birlikte varoluş sancıları çektiğimiz ve toplumsal ittifakı sağlayarak yeni bir gelecek inşa etmek zorunda olduğumuz sıkıntı bir devrin tam da başındayız…
Dostlarım,
Derler ki “birbirini en güzel anlayan şahıslar, sıkıntıları ve tasaları birebir olan bireylerdir.” Fakat birbirini anlayanların değer biçilmez yanı, “biz” olmanın birbirimizin birebiri olma savaşını reddetmiş olmalarıdır… Onlar bilirler ki, birbirini en güzel anlayan şahıslar, kaygıları ve telaşları birebir, umudu ise ortak olanlardır. Ve tekrar onlar bilirler ki, meskeninde çocuğunu beslemekte zahmet yaşayan bir babayı en düzgün anlayacak kişi, çocuğu konutta aç olan öbür bir babadır. İş bulamayan, gece gündüz çalışıp geçinemeyen, karısının ve çocuklarının en temel muhtaçlıklarını dahi karşılayamayan, gelecekten telaşlı ve gururu kırılmış bir baba, kendisini en güzel anlayacak bir başka babayı bulana kadar yalnız, güçsüz ve çaresizdir… Onlar, bir gün, bir yerlerde ‘’biz’’ olabilmeyi başarmak için birbirlerini arayacak, bulacak ve sıkı sıkıya sarılacaklardır…
Sadece onlar mı? Kuşkusuz ki hayır. Komşusu açken tok yatamayanlar, diğeri için yanmayı göze alanlar, yolcunun yoldaşı olmayı bilenler, ümitsizliğe inat umudu yeşerten aydınlar da ellerinde meşalelerle “biz” olmayı, umudu yeşertmeyi vazife sayacaklardır.
Dostlarım,
‘’Biz’’ olamaz, umudu örgütleyemez, birbirlerini arayan milyonlarca insanımızı bir ortaya getiremezsek; güçlünün güçsüzü ezdiği, gençlerimizi ve çocuklarımızı koruyamadığımız, kızgın kalabalıkların birbiriyle buluşmaya başladığı, ‘’bizden’’ kopanların “ben” imparatorlukları kurarak çoğaldığı bir iç karışıklığın ortasında buluruz kendimizi. Tarih “biz” olamayanların hüsranını, “biz” olamayanların dramını, onların tarih arenasından sessizce silinip gidişini anlatan öykülerle doludur.
Dostlarım,
Büyük bir vizyoner ve düşün insanı Mustafa Kemal ATATÜRK’ten sonra, toplumsal refleksimizi kullanmakta zayıf kaldık. O, ikinci yüzyıl bütününün paylaşıldığı bir vizyon ve stratejinin yüzyılı olarak yola çıktı. Esneklik ve birlikte çalışma, yeni idare anlayışımızın kıymetli temel taşları olmalıyken, değişimi kavrayamayan ve gerekli olduğunda ‘’değişim’’ ile ‘’adapte olmayı’’ karıştıran yapıların tarihin yaprakları ortasında nasıl unutulduğunu gördük.
Yüz yıllar boyunca kadim topraklarımızda bilge insanların, halkına hizmeti her şeyin önünde tutan başkanların baş tacı edilişini izledik. ‘’Topluma adanmış liderliğin’’ yüz yıllar boyunca hâkim olduğu topraklarda çağlar açtık, çağlar kapattık, ‘’birlikteliğin’’ getirdiği ihtilalleri izledik. Bugün, “biz” olmanın gücüne inanarak, hisselere ayrılarak küçülmek yerine, paylaşarak büyüyen geleneğimiz ve bundan aldığımız güçle gayret etmek zorundayız.
Bu mecburilik, bu çaba hali, bu “biz” olabilme sancısı, yarın hoş bir çocuk dünyaya getirecek dostlarım. Dünyanın baş döndürücü bir süratle değiştiği bu çağda, Anadolu’nun kadim topraklarında yaşayan herkes hem ‘’biz olmanın’’ mimarı hem de bir kesimi olmak üzere tarihi bir sorumluluğu üstlenmek zorundadır. İşte o vakit tekrar insan onurunu inşa ettiğimiz, alın terinin, emeğin ve dürüstlüğün bedelli olduğu, sevgiye ulaşacağız.
İşte o vakit; demokratik, iştirakçi ve çoğulcu lakin hiç kimsenin kendini öteki görmediği, “şah”a karşı mazlumun hakkını hukukunu koruyan, millete ilişkin her kuruşun hesabının sorulabildiği, iktisat altyapısının üretime dayandığı, mahkemelerin adalet dağıttığı, üniversitelerin bilim ürettiği, gelişmiş dünya ile rekabet edebilen hatta gelişen dünyanın öncüsü olan bir Türkiye için… Alım gücünün yüksek olduğu, pasaportumuzun pahalı olduğu, içimizdeki “biz” olmayanların gittiği, ordusu ve sonları güçlü bir ülke ve milletine güvercin, dış dünyaya ise şahin olan bir “devlet ana” inşa etmek için gayret edeceğiz dostlarım.
Mücadele edeceğiz ve kazanacağız! Zira daha evvel de başardık, artık tekrar başaracağız…
Endişelerimi, umutlarımı, sıkıntılarımı sizlerle paylaşabilme uğraşlarımı ve birlikte vereceğimiz kavgamızı tekrar sizlere emanet ediyorum.
Ve Koca Şair Nazım Hikmet’in dediği üzere dostlarım:
‘’Hani artık bizim soframıza
Haftada bir et gelir
Ve çocuklarımız işten eve
Sapsarı iskelet gelir.
Hani artık biz;
İnanın hoş günler göreceğiz çocuklar
Güneşli günler göreceğiz.
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere süreceğiz…’’
