CHP tarafından düzenlenen “Yerel İdareler ve Eğitim Çalıştayı”, İstanbul Planlama Ajansı’nın (İPA) Florya’daki yerleşkesinde gerçekleştirildi. Çalıştayın açılış konuşmalarını CHP Genel Lider Yardımcıları Gökan Zeybek ve Suat Özçağdaş ile CHP İstanbul İl Başkanı Özgür Çelik yaptı.
TBB ve İBB Başkanı İmamoğlu da çalıştayın “ufuk turu” kısmına konuşmacı olarak katıldı. “Yerel yönetim”, “eğitim” ve “Cumhuriyet Halk Partisi” kavramlarının birbirine uyumlu ve çok yakışan kavramlar olduğuna vurgu yapan İmamoğlu, şunları söyledi:
-Bu ülkede; dağın başındaki bir köyden, kıyıdaki bir köye ya da kasabadan ilçesine varana kadar, her annenin başta ve her ailenin önceliğidir evladını okutabilmek. Bizler, toplumsal adaletin sağlanmasında en değerli sınırın eğitim olduğunu, eğitimde eşitlik olduğunu bilen insanlarız.
-Eğitimin, cumhuriyet kıymetlerinin yaşatılmasındaki temel rolünü de daima birlikte yaşayarak büyüdük. Elbette meseleler vardı.
-Daha uygunu yapılabilirdi. Lakin hiçbir vakit eğitim, bugünkü kadar, -Suat Bey’in de tek tek tabir ettiği gibi- yapısal meselelerle karşı karşıya olmamıştı. Zira bu tek başına bir başarısızlık olamaz. Bu tek başına bütçeyi yeterli yönetememek olamaz. Sürecin bu halde olması, yalnızca siyasi öncelikleri üzerinden de olamaz. Ben, ne yazık ki devir periyot, muhakkak çizgilerinde, aşikâr yönetici kulvarlarında kasıt arıyorum artık. Niçin kasıt aradığımı biraz sonra bir kısım örneklerle de sizinle paylaşacağım.
-Bugün hangi siyasi görüşe sahip olursa olsun, tüm vatandaşlarımızın ortak kanaati ve kararı, Türkiye’nin en kıymetli ve ne yazık ki tahlile bir türlü kavuşturulamayan ve kavuşturulamayacaklarına inandıkları en büyük sorun, eğitim sıkıntısıdır. Ve hiç değişmedi bu. En az 15-16 yıldır siyasi anketlere dikkatle bakan birisiyim.
-Kesinlikle ve katiyen öteki alanlarda zikzaklar olmuştur, inişler, çıkışlar olmuştur bugünkü iktidarla ilgili, lakin 15-16 yılını sağlam takip eden birisi olarak, eğitimdeki başarısızlığı bu ülkenin yurttaşları büyük oranda onaylıyor ve tescilliyor.
-‘Ülkemizin geleceği eğitim’ diyoruz. Lakin eğitimdeki başarısızlığı da tescilliyoruz. O vakit işte biz, CHP’liler olarak, kendimizi sorgulamalıyız.
-Bu kadar temel bir sorunu kabul eden halkımızın oylarını alıp, bu kadar ön planda eğitimi tutan bir siyasi aklın sahibi olarak niye iktidar olamadık? İşte onun için Türkiye’nin geleceği için, iktidar olmak ve bu mevzulardaki adımları atmak, aslında daima birbirini bağlayan, birbirini takip eden kuvvetli tahliller ve adımlar.
-Bu istikametiyle eğitim sistemi ve müfredatı boyutuyla, fiziki ve maddi şartlar boyutuyla, öğretmen boyutuyla, sürekli değişen Ulusal Eğitim bakanları ve bakanların zihniyetlerinde, kalitesinde görülen meseleler boyutuyla, akla gelebilecek bütün boyutlarıyla eğitim bir problemler yumağı.
-Bütün gençlerimizi, geleceklerini yurt dışında aramaya sevk eden sebeplerin başında eğitimin kalitesinin, dünya standartlarından uzaklaşması ve kamusal hayatta eğitim ve liyakat ortasındaki bağın net olarak bozulması geliyor. Ağır ekonomik şartlar, çalışma hayatındaki güvencesizlik, mülakat gibi…
-‘Mülakat üzere mülakat! Dayanılmaz bir kavram. ‘Mülakat üzere mülakat!’ Yani aslında bu laf bile, geriye dönük 22 yıl mülakat üzere mülakat olmayan mülakatların yapılması manasına geliyor. Çok acı bir durum.
-Mülakat üzere mülakat! İşte tam da bu tarafıyla partizanca uygulanan yolların tesiriyle çocuklarımız, şöyle bir duyguya sahip olmaya başladı: Okuyacağım da ne olacak! En tehlikeli şey bu.
-‘Ne yaparsam yapayım, benim yazgım değişmez’ diyor. ‘Çalışırsam da olmaz’ diyor. ‘Okursam da olmaz’ diyor. Sorunun temeli burada başlıyor. İşte her Türkiye Cumhuriyeti vatandaşının sorgulaması ve her yöneticinin kendini sorumlu hissetmesi gereken tablo bu. Bu ağır tabloyu yaratan zihniyet, maalesef eğitimi bütçe ayırmaya değecek bir alan olarak da görmüyor.
-Bu tablo, nitekim utanç verici. Hani bu kadar eğitimi önemsiyoruz, bu kadar eğitim için çırpınıyoruz, paralanıyoruz aileler, çoluk-çocuk, gençler ve bu durumdayız. Utanç verici yani. İktidar, aslında net bir tercih yapıyor. Bunu bilelim. O tercih, eğitimi öncelikli bir kıymette görmemektedir. Bu tercihi yapmazsak, tahlili de aralayamayız, milletimize de bunu yanlışsız dürüst anlatamayız. Eğitim, onlar için bir öncelik değil. Çok net.
-Bu siyaset aklı için bir öncelik değil. Hele hele sistem değişimine yanlışsız gittikleri o süreçten itibaren, bu büsbütün devre dışı bırakılan bir alan. İktidar, net olarak şöyle bakıyor probleme: ‘Günü kurtarmaya bakıyorum.
-Ülkenin geleceğiyle ilgili değilim kardeşim’. Tabi bu aslında, ‘önümüzdeki seçimi düşünüyorum, gerisi benim için teferruat’ anlayışı.
-Bana bir konu getirdiklerinde, bir sorun getirdiklerinde diyorum ki, ‘Ben, sonuç odaklı bakıyorum; onlar seçim odaklı bakıyor.’ Sonuç ve seçim. ‘Bir sorunun sonucunu bulmalıyız.
-Onu çözmeliyiz’ diye bakıyoruz. Onlar, seçim diye bakıyor. Seçim için her yol mubah. Yani o koltukta kalmak nasıl bir şeymiş? Onun sahibi olduğunu düşünmek, maddi-manevi sahibi olduğunu düşünmek, Türkiye’nin bütün gelirlerinin sahibi olduğunu düşünmek mesela… Ya da bu kentin bütün rantın sahibi olmayı düşünmek. Bu nasıl bir histir yani? Bu nasıl bir anlayış? Nasıl bu zihne gelebilir bir insan, yakın etrafıyla birlikte bir avuç insan. Düşünemiyor bile insan.
-O bakımdan hakikaten eğitimde yaşanan çöküşü, kesinlikle bu istikametiyle ele almalıyız. Net olarak bilmeliyiz ki, bu çöküşün çocuklarımız üzerindeki tahribatı çok büyüktür. PİSA bilgilerine nazaran, Türkiye’de hayatından mutlu olmayan 15 yaşındaki öğrencilerin oranı, 2018’de, daha dün, yüzde 34 iken, 2022’de yüzde 44’e yükselmiş durumda.
-Son iki yılı da siz varın düşünün. Ve ümitsizliği ben, çocukların gözlerinde görüyorum. Ben okulları geziyorum. Çocukların sokakta bizi gördüğünde, sıkıntıları bizi bize tabir ediş biçimini, dertleniş biçimlerini gördüğümde, güya karşımda 40 yaşında, 50 yaşında bir insan var. Şaşkınım. Yahu o yaştaki çocukları, ilkokul yahut ortaokul yaşındaki çocukları, biz bu meseleleri yumağının içine nasıl sokarız?
-Yazık değil mi? Okul öncesi eğitime iştirak, Avrupa Birliği’nde yüzde 93’ken, ülkemizde bu oran yüzde 50’nin altında. 20-24 yaş istihdam kümesinde rastgele bir eğitim programında yer almayan gençlerin ilgili yaş kümesindeki toplam genç sayısına oranı, Türkiye’de yüzde 33, OECD ortalaması ise yüzde 14. Yani neredeyse üç misline denk geliyor. Gençlerimizin vay haline! Vay ülkemizin geleceğine!
-Bir diğer deyişle; 20-24 yaş kümesindeki her üç gencimizden biri, tabir edildiği üzere ne eğitimde ne iş hayatında; yolunu bilmiyor, bir kılavuzu yok. Ve en çok bu alanı hedefliyoruz kentimizde.
-Onun için 29 noktada Bölgesel İstihdam Ofisleri açtık. Onun için yüzlerce elemanımızla, onlara çok profesyonel hizmetler sunuyoruz. Onun için 500 binin üzerinde CV birikiyor periyot devir elimizde.
-Onun için Enstitü İstanbul İSMEK üzerinden, onlara tarifli iş imkanı sağlayarak, gelen taleplerden insanları mesleksel kümelerine nazaran eğiterek iş bulmalarına fırsat yaratıyoruz. Yani sertifikalı bireyler haline getirme eforu içerisindeyiz. Aksi takdirde, katiyen o gençlerimiz boş bakıyorlar dünyaya.
-Bilmiyorlar ne yapacaklarını. Ve biliniz ki, ‘genç Türkiye’ diye anlattığımız ya da nüfus yaş ortalamasına baktığımızda genç Türkiye olarak övündüğümüz o gençlikte tepeyi gördük. Artık yaşlanan bir yere yanlışsız iniyoruz. Yaşlanan bir Türkiye’yiz artık. Bu da bir realite. Bu vahim sözleri sizlerle paylaşırken, bunlar bir yanıyla Türkiye’nin gerçeği.
-Eğitimin ve ülkenin geldiği bu noktada, problemin özü de ‘her şeyi ben bilirim’ tekniğinin, aklının sonucu. Yoksa burada da çok değerli akademisyenlerimiz var. Yani ülkemizin insanına emanet et kendini, sırtını onlara yasla ve ülkeye güler yüzle bak; öteki hiçbir şeye gereksiniminiz yok.
-Yani kuralları ve kurumları sağlıklı hale getirdiğiniz bir ülkede, vatandaşınıza yüzü dönük bir sistemi var ettiğinizde, onları işine kattığınızda her sorunu çözebileceğiniz üzere, elbette bu alandaki bütün problemleri da çözebiliriz. Doğal bu akıl için tabir ettiğim metot çok büyük rol oynuyor.
-İktidarda kalma, onlar için tek bakış açısı ve tek maksat. 15 yaşındaki çocuklara ve en hoş çağlarındaki gençlerimize yaşattıkları bu derin mutsuzluk ve ümitsizlik, onların umurunda değil.
-Onların tek bakış açısı, o partizan zihniyetlerin zehirlediği o akılların açıkçası tek bakış açısı; âlâ bir şeye nasıl pürüz oluruz mesela? Yani ‘CHP seçim kazandı, onları nasıl zapt edebiliriz?’ Hatta nasıl alıkoyabiliriz? Nasıl çalıştırmaz hale getirebiliriz? Ya da nasıl kreşleri kapatabiliriz? Onların baktığı şey bu.
“Bir tek devlet okulunu bile dışarıda bırakmadan bunu yaptım”
CHP’li belediyelerin kreş açmak için gösterdiği uğraştan, kreşlerde sunulan o kaliteli bakım ve eğitim faaliyetlerine, milletimizin gösterdiği o takdir ve teveccühten rahatsız oluyorlar. Yahu insan rahatsız olur mu bundan? Tam tersine; ben uygun bir sistem görsem, buradaki rastgele bir belediye liderimiz, ister belde olsun, ister ilçe olsun, ister diğer bir boyutta olsun, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı olarak onu alırım, onu uygularım, daha güzelini nasıl yaparım, onun uğraşını gösteririm. Yani ülke ismine, millet ismine, yöneticilik fazileti budur. Bunu kıskanıp, bunu kapatmak akıl alır üzere bir şey değil yani. Ben okullara çok ilgili alakalı bir beşerim. Her gittiğimde, memleketimde ve okuduğum okulların içine girerim, bahçesinde dolaşırım kendimi daha güçlü hissetmek adına. Beylikdüzü Belediye Başkanı olduğum yıl, hemen okulları gezdim. Zira seçim kampanyası da demiştim. ‘Ben anahtarlarınızı alacağım, size pırıl pırıl okullarınızı Eylül’ün başında teslim edeceğim’. Bu türlü söylemiştim, o denli başladım. Natürel bu büyüdükçe büyüdü. Okullar çok şad. Müdürler mutlu. Okul aile birlikleri keyifli. Bir tek devlet okulunu bile dışarıda bırakmadan bunu yaptım.
“Ne oldu? 7-8 ay sonra biz olduk belediye başkanı İstanbul’da”
Tabi akılları 3-4 sene sonra başlarına geliyor. Bir tane partizan bir ulusal eğitim yöneticisi, kıyameti koparıyor. İlçe liderleri seferber. Bir ihbar. Bu orta biz başlamışız. Okullardan anahtarlarını almışız. Taşeronlarımız çalışıyor. Bir sabah bir ihbar. Hiçbir kimse, yani taşeronlarımız okullara giremiyor. Niçin? Okullar kilitli. Nasıl kitli? Kapatıp gittiler anahtarı aldılar. Ayıp. Bu taşeronlar okula giremez. Neymiş? İstanbul Büyükşehir Belediyesi yapacakmış, Beylikdüzü Belediyesi yapamazmış. Bak sen! O denli sinirlendim ki. Sürücüye ‘sür’ dedim. Yakuplu’da bir ortaokula gittim. Kapıyı kilitlemiş, beni de görmüş okul müdürü, arka kapıdan kaçıyor. Kapı kilitli. Kapının kapısında bekleyen boyacılar, tesisatçılar falan filan. Okulda kimse yok. Kapıda ödemeler. Onlar da bu türlü bakıyorlar yani. Niçin okul kilitlenir? Bunları yaşadık. Hani zannediyorlar Ekrem İmamoğlu bunları uyduruyor. Bunların yüzlercesi var. Trajikomik işler. Ne olacak yani? Ne olacak? ‘İstanbul Büyükşehir Belediyesi yapacak.’ Hani onların partisinden ya! Alışılmış okullar sefillik içinde. Okullar açıldı, hala okullarda boyacılar, bilmem neler. Ne oldu? 7-8 ay sonra, biz olduk Belediye Başkanı İstanbul’da. Ne oldu yani?
“Buradan siyasi nema çıkartırım başı hakikaten hastalıklı bir kafa”
-Buradan siyasi nema çıkartırım başı, nitekim hastalıklı bir baş. O hastalıklı baş yeni değil yani. Yaşıyoruz; hala yaşıyorsunuz, biliyorum. O bakımdan oy tasası yüzünden, çocukların, anne-babaların mutluluklarından rahatsız olmak, nasıl bir şeydir yani? İşte bu akıl, artık vaktidir arkadaşlar, çok çalışacağız, onların koltuklarıyla vedalaşmalarını biz sağlayacağız. Bunları yollayacağız oradan. Öbür yolu yok bu işin yani. Onun için işinizi önemseyin. Tek kreşi yoktu İBB’nin, şu anda 105 kreşimiz var. Kreşlerimizin her biri, yapısal olarak örnek yapılardır. Bahçesi, içi, dizaynı, çalışma biçimi vesaire, müfredatı…
-İnşallah 150’ye süratlice gelmek üzereyiz. 30’un üzerinde şu an inşaatı devam eden kreşimiz var. Bizim açtıklarımız yani Ekrem İmamoğlu’nun kreşi değil ki; kamunun kreşi, milletin kreşi, vatandaşın kreşi.
-Yine İBB bu hizmete devam edecek. Bunu görmüyorlar. Hatta seçimden evvel, sanki milleti kandırır mıyız diye demek ki, ‘Her mahalleye bir kreş’ diyorlar. Yani biz Anne Kart verirken, onların, ‘Biz Baba Kart vereceğiz’ demesi üzere yani! 2019’da, ‘Kimin parasını kime veriyorsun’ dediler. Bak; nereden nereye veriliyor?
-Şimdi Baba Kart vereceğiz, diyorlar. Dedim ya her yol mubah! Ve kötülemeye çalışıyorlar. ‘Bugün saat 15.00’e kadar kreşlerin sayısını bize bildirin!’ Güya cürüm kanıtıymış üzere yani. Arayış bu. Yani biz de onları karartacağız yani! 105 ya, azaltacağız onları, 15 yazacağız falan yani. Başa bakar mısın? Aslında hepsi orada; uçmaz, kaçmaz yani.
“Partizanlığı söküp atacaksınız kurumlarınızdan sevgili belediye başkanlarımız”
-Hep söyledim, söyleyeceğim; partizanlığı söküp atacaksınız kurumlarınızdan sevgili belediye liderlerimiz. Sevgili kurum yöneticileri, partizanlık bu ülkenin zehridir. Bu ülkeyi birbirine düşüren akıldır. Bu milleti birbirine düşüren akıldır. Partizanlığı söküp atacaksınız. Benim ruhumda yok.
-Nasıl olsun? Ailemde on çeşit siyasi görüş var çocukluğumdan beri. Partizanlık yaparsam, o vakit benim ailemi reddetmem lazım yani. O denli bir şey yok. Onun için herkesin kurumundan söküp atması lazım. O nedenle şunu söyleyeyim. Şeffaf ve liyakatli alım, eğitimde olduğu üzere, her alanda da çok titizlikle yönettiğimiz bir sahadır. Ve biz, bu mevzuda önemli bir şikayetle hiç karşı karşıya kalmadık.
-Kreşlerde, çocuklara yönelik hiçbir siyasi telkin yapılmaz, yapılamaz. Açtığımız kreş vesilesiyle, hiç kimse rant elde edemez. Milletin parasını, direkt milletin muhtaçlıkları için kullanırız. Ortaya hiçbir kirli eli sokmayız. Yalnızca onların açamadığı kreşleri biz açıyoruz diye, ortalığı işte bu tarafıyla karıştırmıyorlar.
-Bizim standartlarımıza sahip kreşleri açıkçası onların asla açamayacaklarını vatandaşlar hissettiği için, gördüğü için telaşlanıyorlar. Onlar da biliyor açamayacaklarını. Zira o partizan akıldan sıyrılamayacaklar. Objektif davranamayacaklar. Demokrat olamayacaklar. Onu görüyorlar. ‘Biz bunu yapamayız’ diyorlar; onun için en güzeli kapatalım. Kısa yol. Onun için telaştalar.
“Büyük fiyat artışları, dar gelirli vatandaşlarımızın hayata dair umutsuzluklarının en büyük sebebi”
Kreşlerle uğraşanların ekonomiyi uygun yönetme, vatandaşın refahını sağlama misyonları olduğunun onlara hatırlatılması lazım. Bu misyonlarını de yerine getirmedikleri için, eğitim maliyetleri ne yazık ki ailelerin üzerine daha büyük yük olarak geldikçe geliyor. Örneğin; İstanbul’da ilkokula başlayacak bir öğrencinin, İPA’nın raporlarına nazaran, kırtasiye alışverişlerinin maliyeti, evvelki seneye nazaran yüzde 71,9 artmış. Yani bu yılın kırtasiye çantası, bir çocuğun geçen seneye nazaran yüzde 71,9 daha değerli. Ve kırtasiye sepetinde bulunması gereken 16 temel eserin dördünde -özellikle dikkat çeksin diye arkadaşlarımız koymuş- yıllık fiyat artışı ise yüzde 100’ün üzerinde. Eğitim muhtaçlıkları ve kırtasiye, kıyafetle de bitmiyor. Tıpkı vakitte daima konuştuğumuz okul beslenmesi, ulaşım masrafları da bel büken öteki öncelikler. Bütün bu yaşanan büyük fiyat artışları, dar gelirli vatandaşlarımızın hayata dair umutsuzluklarının en büyük sebebi.
“Öyle öyküleri dinliyorum ki”
-Örneğin; bizden evvel İBB’de bu taraflarıyla katkı sunma kalemlerinin çok çok üstüne çıktığımız bir devir yaşatıyoruz. Her alanda. Kız çocukları okusun diye dayanağımız var. O denli bir istatistik var ki, İstanbul’un nüfusuyla çarptığınızda, burada bulunan kimi ilçe belediyelerimizin nüfusu kadar yapıyor.
-Nasıl bırakırız biz bir kız çocuğumuzu konutunda ya da sokakta, okul okumada? Çatlarım hırsımdan. Bir kızımız okuyamayacak! O kız çocuğum için meczup olurum. O denli bir şey yok. Okutacağız yani. Onun için bu bahiste aktif çalışıyoruz. Bizden evvel İBB’nin bir kreşi yoktu, sıfırdı. Birçok sıfırı devraldık, onu söyleyeyim. Bir öğrenciyi yatıracak yurdu yoktu. Bugün; 8’i kız, 6’sı erkek, 14 öğrenci yurdumuz var.
-Şehrin göbeğinde inşaatları devam eden de yurtlarımız var. Bugün prestijiyle da 5 bin 819 üniversite öğrencimiz bizim yurtlarımızda. O denli kıssaları dinliyorum ki yurtlara gittiğimde. ‘Bu yurt olmasaydı, beni ailem okula yollamayacaktı!’
-Ve bunu söyleyenlerin tamamı kızlar. 2023 yılında arttırdığımız sayıyla, 100 bin üniversite öğrencisine üniversite takviyesi veriyoruz. Tam 1,5 milyar lira biz bu sene üniversite öğrencilerine takviye veriyoruz. 83 bin birinci ve ortaöğretim öğrencisine maddi eğitim takviyesi veriyor. Bunların hepsi toplumsal incelemeden geçen öğrencilerimiz. 43 bin öğrenciye, uzun mühlet, bir yılını destekleyecek düzeyde, eğitim seti dayanağı veriyoruz.
“Bu paragraf, bu hükümetle uyumlu bir paragraf değil”
-Eğitim alanında merkezi idareyle iş birliğini güçlendirmeyi, böylelikle kaynakların faal kullanımını ve eğitim sisteminin demokratikleşmesini amaçlıyoruz. Bu paragraf, bu hükümetle uyumlu bir paragraf değil. Ancak olmasını istiyoruz. Ben daima hatırlatıyorum onlara. Senin bakanlığın senin değil, benim de bakanlığım. Milletin bakanlığı. Belediye senin, benim değil; milletin belediyesi.
-Onun için bazen diyorum, ‘Çağır geleyim kardeşim.’ Hangi bakan olursa olsun, giderim. Kim olursa olsun, koşa koşa giderim. Zira, ben oraya İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı, 16 milyon insanın temsilci olarak gidiyorum. Fakat onların bir kısmı çağıramaz. Onlar, bir kişinin temsilcisi.
-Benden farkı bu. Ben güçlü adamım. Ben, 16 milyon insanın temsilcisiyim. Kimileri çağıramıyor. Çağıranlara da minnet hislerimi iletiyorum. Vazifelerini yapıyorlar, fakat minnet hislerimi iletiyorum. Misyonlarını yapıyorlar. Teşekkür ederim yani. Gerçek olanın bu olduğunu hatırlatmak lazım.”
“Türkiye’nin bu zihniyetten kurtulması lazım”
-Okulların paklığı probleminde, güya lokal idareyle merkezi idare ortasında bir rekabet varmış üzere bir algı! Ne alakası var? Yani Cumhuriyet Halk Partisi’ni engelleme! Yahu daha çok ziyan görüyorsun siyaseten. Onu görmüyor mu oradaki okul aile birliğindeki yöneticiler yahut veliler, şunlar, bunlar. Ne alakası var?
-Belediye de senin kardeşim. Gel takviye iste. Bak ne oldu? Gittin okulların kapılarını kapattın, ‘büyükşehir yapacak’ falan filan dedi. Ne oldu? Kıyıda köşede bir ilçenin belediye başkanı Ekrem İmamoğlu, İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri oldu. Yani bunu yaparsan, daha berbatı olur. Uyarıyorum yani.
-Gerçekten Türkiye’nin bu zihniyetten kurtulması lazım. Eğitimde meselelerin ortak akılla, demokratik iştirak süreçleriyle, partiler üstü bir yaklaşımla çözülebileceğinin kabul edilmesi lazım. Zihniyetin değişimine gereksinim var. Biz CHP’liler olarak, eğitim sorununa azami seviyede kıymet göstereceğiz. Eğitimcilere sahip çıkacağız. Ve hiçbir vakit bu kararlılığımızdan bir adım bile geri adım atmayacağız. Bu bizim temel sorunumuzdur.
“Memleketin her bireyinin kendine güvendiği bir ruhsal ortam, bu milleti ayağa kaldırır”
-Cumhuriyetin birinci periyodu, sahiden eğitim manasında muazzam bir ihtilal devridir. Bu ihtilalin özü, cumhuriyetin kuruluş unsurlarının de karakterini gösteren tek şey, muazzam bir aslında devri başlattı ve yurttaşların eşit bir biçimde eğitimden yararlanmasını ve temel hak haline getirilmesi çabasını başlatmıştır.
-Bunun için fiziki şartlar ve kültürel atmosfer oluşturulmuştur o devirde. Tam da işte o Cumhuriyet aydınlanmasını, o aydınlanmanın taşıdığı o kozmik kıymetleri içselleştirilmiş, eşit ve özgür bireylerden oluşan, öz inançlı bir toplum olabilmek.
-O yolda öğretmenler ve eğitimcilerin varlığı çok değerli. Öz inançlı bir eğitim. Asla aldatılmayacak beşerler. Ne aldanacak ne aldatacak. Nasıl olur? Öz inançla olur. Ben bazen dinliyorum. ‘Bizi kurtarın!’ Millet, kendini kurtaracak. Nasıl? Kendine güvenecek.
-Ben güveniyorum kardeşim. Pazarcıya gidiyorum. O tezgahtan kazanıyor, 10 tane nüfusa bakıyor. ‘Senden daha büyük ekonomist var mı’ diyorum? Bakma o denli kendine ekonomist diyenlere! Ekonomist sensin; emeğinle, alın terinle. Onun için bu memleketin her bireyinin kendine güvendiği bir ruhsal ortam, bu milleti ayağa kaldırır.
“İşimiz; toplum, millet”
-Biz, Cumhuriyet eğitimi almış bir milletiz. Öbür milletlere benzemeyiz. Cumhuriyet, bizim okulumuzdur. Bizler, o okulda eşit ve onurlu olmayı öğrendik. ‘Allah razı olsun cumhuriyetten’ derim. ‘Allah razı olsun öğretmenimden’ derim.
-İşte biz, bugünün eğitiminde topluma, bütün bireylerine, doğusuna, batısına, Hakkari’sine, İstanbul’una, Artvin’ine, Muğla’sına, Diyarbakır’ına, Trabzon’una, Sinop’undan Kastamonu’suna, Ankara’sına, İstanbul’da Bağcılar’dan Şişli’ye, Silivri’den Şile’ye Tuzla’dan Üsküdar’a her bir ilçesinde, her bir ilçesinde çocuklarımızın kendisini öbür çocuklarla eşit hissetmesini sağladığımız an, ben Cumhuriyet’e layık bir belediye başkanı olabilirim.
-İşte bunu, bütün ülkede yapmalıyız. Niçin yapmalıyız? Mustafa Kemal Atatürk’ten öğrendiğimiz üzere; fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür bireyler olmak için ve toplumun o denli bireyleri yetiştirmesi için yapmalıyız. Kendimize ve birbirimize ve milletimize lütfen güvenelim. İş birliğimizi yüksek tutalım. Boş mevzuların zihnimize girmesini sağlamayalım. İşimiz bu. İşimiz; toplum, millet.”
